sahipsizmişcesine

Yürüyorum ben sanki sahipsizmişcesine. Ama sorsan kendimin sahibiyim ben. Yürek denen hapishanenin köşesinde toz olmuş irili ufaklı dertlerle birlikte otururken yazıyorum bu satırları. Esen rüzgarların içinde yok gibi gözüksem de içimde olanlar var, ama yok ki bilen. Kafamda tilkiler var kuyrukları birbirine değen. Tabi görmez kimse, yok ki oraya giden! Uzaktan fırtınalı gözükse de o uğultulu tepeler, dibinde gelenin içini ısıtacak yumuşacık su var geleni içine çeken. O nedenle kimse bilmez orayı. İstenir ki gelmesin kimse. Sadece görebilir anca oraya gitmeye cesaret edebilen!